Het verhaal van Eva: "Laat mij maar een rolmodel voor kinderen zijn."
De Veiligheidsregio Amsterdam-Amstelland. Een organisatie met 1.200 medewerkers die ervoor zorgen dat onze regio veilig blijft. Vandaag op internationale vrouwendag delen we het verhaal van Eva. Eva is adviseur crisisbeheersing, voorlichter van dienst voor de Veiligheidsregio, brandweervrijwilliger in Monnickendam, partner en moeder.
Je hebt veel verschillende petten op. Hoe ben je gekomen waar je nu bent?
Tijdens een mooie reis naar Amerika is er een zaadje geplant. Samen met mijn vader was ik op pad en in het hotel naast het onze brak brand uit. Daar zag ik voor het eerst een brandweervrouw aan het werk en toen dacht ik, ‘dat wil ik ook’. Dus toen ik 18 jaar werd, heb ik me meteen aangemeld bij onze brandweerploeg. Ik was de eerste vrouw in Ilpendam! Inmiddels ben ik gelukkig niet meer de enigste en zijn er meer dames bijgekomen.
Adviseur crisisbeheersing, wat houdt dat in?
In mijn rol als adviseur multidisciplinair opleiden, trainen en oefenen (MOTO) zorg ik onder andere voor het opzetten en bedenken van oefeningen. Door verschillende scenario’s te oefenen, zorgen we ervoor dat in geval van calamiteiten de hulpverleners weten wat ze moeten doen. Dit vind ik het leukste deel van mijn werk.
Als je moet kiezen, wat wordt het dan. Rood (brandweer) of groen (Veiligheidsregio)?
Poeee, daar vraag je me wat. Ik ben heel operationeel ingesteld. Vandaar dat ik voorlichter voor de Veiligheidsregio en dus ook brandweer ben geworden. In mijn rol als voorlichter word ik bij veel verschillende incidenten betrokken. Ook zaken die niet enkel over brand gaan. Ik geniet ervan om de straat op te gaan en ter plekke te helpen.
Wat is het belang van rolmodellen?
Persoonlijk vind ik het belangrijk om zichtbaar te zijn als vrouw. Dat inspireert andere meiden. Net zoals ik op die manier geïnspireerd ben om bij de brandweer te gaan. We worden vaak uitgenodigd op scholen en ik vind het belangrijk dat er altijd een vrouw bij is. Niet omdat we zo goed met kinderen zijn, maar om te laten zien dat dit beroep door iedereen (die het leuk vindt en fysiek in goede conditie is) uitgevoerd kan worden.
Hoe gaat het met de acceptatie in de maatschappij?
Daar valt nog wel wat te winnen. Een voorbeeld: vorig jaar waren we met het gezin op vakantie. We raakten met een ander stel in gesprek. Toen we vertelden dat we allebei bij de brandweer werkten, accepteerden ze dat direct van mijn man. Mij vroegen ze of ik dan ook echt branden blus. Ja, wat denk je anders?
Heb je nog wensen voor de toekomst?
Uiteraard. Ik geniet enorm van wat ik nu allemaal kan en mag doen. Mijn grote wens is om te kunnen blijven leren, ontwikkelen en groeien. En dat in een wereld zonder vooroordelen, en met meer gelijkheid voor mannen en vrouwen.
